باغ سنگی
باغ سنگی در نزدیکی شهربلورد واقع در روستای میاندوآب و در فاصله 40 کیلومتری جنوب شرقی سیرجان قرار دارد و به دست فردی کر ولال به نام درویش خان گنگ اسفندیارپور که به کشاورزی اشتغال داشته، ساخته شد است. درختان این باغ تشکیل شده اند از تنه های درختان خشکیده و سنگهایی که از شاخ و برگ درختان آویزان است. درویش خان اسفندیاری که از زمین داران سیرجان محسوب می شد در سال 1340 پس از اجرای طرح اصلاحات ارضی میزان قابل توجهی از زمینهای خود را از دست داد و در نهایت به دلیل عدم آبیاری زمینهای بارورش که سالها برای آبادی آنها تلاش کرده بود جلوی چشمانش خشک شد. درویش خان که این ظلم را بار سنگینی بر دوش خود و خانواده اش می دید پریشان شد و در صحرای مجاور یکی از باغهایش که پس از اجرای طرح اصلاحات ارضی کاملا خشک شده بود چادر زد.
درویش خان درختان خشک باغ خود و دیگران را جمعآوری کرد و در زمینی آنها را کاشت. بعد از مدتی سنگهای مختلف و با اشکال خاص را از کوههای اطراف جمع کرد و با استفاده از وسایلی که خود ابداع کرد، به سیمهای آهنی آویزان کرد و تا روزهای آخر عمرش به این کار ادامه داد و به این ترتیب باغ سنگی را بنا کرد. او انواع و اقسام چیزهای دور ریختنی را به درختانش می آویخت و آن ها را تزئین می کرد، لوله اگزوز ماشین، چرخ دنده، زنجیر دوچرخه، آینه شکسته و حتی جمجمه حیوانات و شاخ بز. در واقع این باغ سنگی به آیینه تمام نمای زندگی درویش خان مبدل می شود. درویش خان تمام سال های عمر خود را برای ساخت این باغ سنگی صرف کرد و از تکنیک های ویژه ای استفاده نمود که اسرارش ناگفته در دل خاک رفتند. آویزان کردن هر سنگ و احداث هر یک از درختان که طی سال های متمادی به انجام رسید برای شخص درویش خان از معنای خاصی برخوردار بوده است، چرا که هر گاه در زندگی اش اتفاقی روی می داد یک سنگ و درخت جدید بنا می کرد. برای مثال زمانی که نوه اش به سربازی می رود سنگی گرد، همانند سری تراشیده، را به درختی آویزان می کند و در روزهای خاص بنا به تفکرش درختی دیگر را در خصوص آن روز برپا می کرد.
