روستای زرگر

روستای زرگر در فاصله 100 کیلومتری غرب تهران در مسیر تهران به سمت آبیک قرار گرفته است. ظاهرمردمان روستای زرگر هم به ایرانی‌ها شباهت دارد و هم به اروپایی‌ها و غالبا مردمانی قدبلند و چهارشانه هستند. دین آن‌ها اسلام و مذهبشان شیعه است. مردم روستای زرگر به سنت‌ها پایبند هستند. با اینکه زرگرها خود را ایرانی می دانند اما زبان شفاهی و گفتاری رومانیایی و زبان کتبی و نوشتاری لاتین دارند. روستاییان به سه زبان فارسی، ترکی و زبان مادری خود که رومانو نام دارد صحبت می کنند و تلفظ بسیاری از کلمات آنها به زبان انگلیسی بسیار نزدیک است.

تعلق مردم این منطقه بر همگان پوشیده است چنانکه افراد مسن نیز پیشینه ملیت خود را به درستی نمی دانند. حتی رومانوهایی که در اروپا هستند و تشکیلات دارند هم نمی‌دانند از کدام سرزمین آمدند و چطور شد که در جهان پراکنده شدند اما روایاتی که بیش از همه به گوش می خورد و مورد قبول عامه می باشد آنست که در زمان جنگ جهانی دوم سه سرباز به این روستا پناه می‌آورند. هر سه سرباز رومانو بودند و حدود 10 سال در زرگر می‌مانند و زبانشان را به مردم می‌آموزند. افراد محلی به زبان رومانیایی علاقه مند می‌شوند و آن را به زبان محلی ‌خود تبدیل می‌کنند. یکی از دلایلشان هم این بوده که به جز خودشان کسی متوجه این زبان نمی‌شده است و مانند راز بین خودشان باقی می ‌مانده است. برخی نیز معتقدند که این رومانی ها، عشایری بودند که از شمال ایران وارد کشور شده و بنا به دلایلی نامشخص در مناطقی از ایران ماندگار و دامداری و کشاورزی را به عنوان پیشه خود برگزیدند. عده ای دیگر مردم روستای زرگر را اصالتا ایرانیانی می دانند که در جنگ ایران و روم از قزلباش های سپاهیان شاه عباس بودند و از اسیران جنگی رومی، زبان رومانو را آموخته اند.

در معماری خانه های اهالی روستای زرگر، حیاط، حصار و دیوار جایگاهی ندارد و در واقع حیاط بخشی از خانه بوده که بین دیگران مشترک است و برای هیچ خانه ای سهم جداگانه ای تعیین نشده و این  موضوع می تواند، نمونه ای از زندگی اروپایی باشد. در حقیقت اهالی روستای زرگر، تعیین حیاط و ایجاد حصار را نشانه بی اعتمادی  و بی احترامی به هم نوع خود می دانند.