مجموعه فرشچیان

مجتمع فرهنگی، هنری فرشچیان در زمینی به مساحت 10 هزار متر مربع مجاور رودخانه زاینده رود و در محله ای با بافت نسبتا جدید ساخته شده است. نقطه آغازین و ایده اولیه طراحی تصویر ذهنی معمار از منظر پشتی پل خواجو در زمان برگزاری جشن های بزرگ صفوی است. در واقع سعی شده است که در اولین گام عناصر اصلی سازمان دهی فضای برگزاری جشن ها با استفاده از آب نما، پل و رواق های اطراف به صورت انتزاعی بازسازی شود. پل ظریف و کوچک در میان آب نما، بازحضوری است از پل خواجو و رواق های اطراف پروژه با سازه مخصوص نشان دهنده خیمه ها و چادرهای مهمانان پادشاه صفوی در زمان برگزاری جشن ها است. به بیان دیگر خلوص و شفافیت فضاهای معماری عصر صفوی و مکتب اصفهان، معمار را بر آن داشته تا با استفاده از آب نمای مرکزی علاوه بر اعلام حضور زاینده رود در نزدیکی، با نمایش تصویر مجازی از حجم اصلی بنا که خود در پرسپکتیو و اندکی در دوردست واقع شده تقارنی را که در امتداد محور طولی عرضه داشته با کمک آب نما به بعد سوم برده و در این حال بیننده را با خود و اثر معماری تنها می گذارد و او را به درون ساختمان دعوت می کند.

تاکید بر تقارن و تقویت آن در محورهای گوناگون نشان دهنده پایبند بودن احمدی به اصول معماری سنتی ایران به ویژه معماری صفوی و مکتب اصفهان است. پس معماری سنتی به معنی شیوه ساختمان سازی از نظر شکلی، ساختاری و مفهومی چهار منبع الهام قرار می گیرد ولی در این جا به سنت نه به صورت کاربردی بلکه با دیدگاهی پست مدرن نگریسته می شود و جنبه مفهومی و نمادین آن بیشتر مورد توجه قرار می گیرد.

آنچه در سازماندهی کلی مجموعه شاخص است، هندسه بسیار قوی و ترکیب آن با تقارن است. مفاهیمی که در مطالعه فضای معماری و نظام کالبدی در معماری سنتی نیز دیده می شوند در واقع کاربرد هندسه برخاسته از عمق اعتقاد و بینش معناگرایانه یی است که معمار سنتی برای دستیابی به مفاهیم ارزشی عقیدتی و بازیابی تبلور آن در شکل مادی و قالبی معمارانه به کار می گیرد. به بیان دیگر هندسه به عنوان عاملی وحدت بخش به کار گرفته می شود تا کلیه ارکان بنیادین معماری از قبیل فضا، شکل، سطح، رنگ و ماده را به نظم درآورد. در معماری سنتی هندسه محدود به جنبه های کم و بیش کمی نیست بلکه جنبه کیفی دارد که در قوانین تناسب و هماهنگی نمایان است و توسط آن یک بنا وحدت تقریبا بی مانند خود را به دست می آورد.