معماری معاصر ایران

معماری معاصر و مدرن ایرانی کمتر در جهان شناخته شده است و بیشتر زیر سایه معماری سنتی، باستانی و اسلامی قرار گرفته است. برای معماری مدرن ایران نمیتوان شروعی دقیق در نظر گرفت اما به طور کلی می توان گفت که با پیدایش مشروطه و ورود تفکر غربی به ایران به تدریج مدرنیته وارد هنر و معماری ایران شد. می توان چهار مقطع برای معماری معاصر ایران به شرح زیر پیشنهاد کرد

مقطع اول : عهد ناصری 1254 ه.ش. تا پهلوی اول 1313 ه.ش. (1875 میلادی) تا (1934 میلادی)

مقطع دوم: دوره پهلوی اول 1314 ه.ش. تا پهلوی دوم 1332 ه.ش. (1935 میلادی) تا ( 1953 میلادی)

مقطع سوم:پهلوی دوم 1333 ه.ش. (پهلوی دوم) تا 1349 ه.ش. (1954 میلادی) ( 1970 میلادی)

مقطع چهارم : پهلوی دوم و جمهوری اسلامی 1350 ه.ش. تا به امروز

در دوران قاجار از طریق مسافرت های شاهان و شاهزادگان و کارت پستال هایی که با خود به ایران می آوردند، تغییراتی در جهت مدرنیزاسیون در معماری ایران شکل گرفت و این روند در دوران پهلوی به اوج خود رسید

یکی از مشخصه های معماری در سالهای پایانی قاجار و اوایل دوران پهلوی، ” شیوه­ی احیایی” بود . از نمونه بناهایی که به این سبک ساخته شده اند را می توان ساختمان مجلس شورای اسلامی نام برد

از مشخصه های معماری مدرن در ایران ، تطبیق « شیوه معماری احیایی» و « شیوه معماری مدرن» و تطابق موضوعی آنهاست. گرایش اصلی معماران ایرانی در دو دهه بعد از انقلاب، معماری در راستای میراث فرهنگی و معماری سنتی ایرانی بوده است

معماری ایران بعد از انقلاب اسلامی، از گذشته­ی خود وام می گرفت و وامدار گذشته­ بود . اما اکنون ویژگی بارز معماری معاصر ایران ، تکثرگرایی، تنوع گرایی و التقاط است .فعالیت های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی خارج از فضا، مکان و معماری انجام نمی شود و با تغییرات این فعالیت ها، معماری نیز تغییر می یابد و در واقع معماری مؤثر از آنها می باشد