کوه های مریخی

کوه های مریخی نام کوه‌هایی با ساختار و شکل ویژه در فاصله ۴۰ تا ۵۰ کیلومتری بعد از شهر چابهار، در مسیر گواتر در سمت چپ جاده است که به دلیل نوع و وضعیت فرسایش و گونه رسوبی خاص، اشکالی شبیه به ناهمواری‌ های سطح مریخ دارد.

این کوه‌ ها به سبب وضعیتی که دارند در دسته‌ی مناطق بدبوم یا بدلند قرار می‌گیرند. ویژگی مشترک این مناطق عدم وجود پوشش گیاهی و نداشتن ارزش چراگاهی است. کوه‌ های مینیاتوری از نوع رسوبی هستند و طبق نظر کارشناسان در گذشته‌ های دور زیر تلی از خاک مدفون بوده‌اند که بر اثر گذشت زمان و بارش باران ‌های موسمی از زیر خاک سر برآورده‌اند.

فرآیندهای تکتونیکی به دلیل فرورانش پوسته عمان به زیر مکران و فرسایش آبی و بادی از جمله مهم ‌ترین دلایل شکل‌ گیری این کوه‌ ها بوده‌اند. شیارهای ریز و یکدستی که روی این کوه‌ ها وجود دارند، سبب شده است تا نام مینیاتوری به خود بگیرند و جلوه‌ای فرازمینی داشته باشند.

 رسوبات آهکی بقایای بدن جانداران دریایی (سخت‌پوستان و ماهی‌ها) به همراه ماسه و خاک رس، مواد اصلی تشکیل‌دهنده رسوبات این کوه‌ ها است.

 کوه های مریخی بیش از 4 تا 5 میلیون سال قدمت دارند و جزو رشته کوه های مهم جنوب شرقی ایران محسوب می‌شوند. لایه های زیرین و قدیمی تر متعلق به دوره میوسن میانی هستند که در آن زمان بیشتر بی ‌مهرگان و نهنگ و کتانجک ها زندگی می‌کردند.

کوه های مریخی رنگی میان طوسی و سفید دارند و با تغییر نور روز، رنگ های متفاوتی به خود می گیرند. قدمت این کوه ها به 4 تا 5 میلیون سال قبل باز می گردد و رشته کوهی را تشکیل می دهند که ده ها کیلومتر به سمت شرق امتداد دارد.

این رشته کوه در ادامه کوه های زاگرس شکل گرفته و کوه هایی را با ارتفاع متفاوت در خود جای داده است؛ در جایی شاهد کوه های 5 متری هستیم و در نقطه ای دیگر به ناگاه ارتفاع آن ها از 100 متر هم تجاوز می کند. با توجه به اینکه اینکه جنس کوه‌ها از ماسه و خاک رس و رسوبات آهکی‌ست، چابهاری‌ها در تولید سیمان و آجر هم از خاک این کوه‌ها استفاده می‌کنند.

در آسمان این ناحیه می‌شود ۱۴ صورت فلکی را در یک زمان رصد کرد. در این منطقه مجتمع گردشگری ‌ساخته شده است که در آن امکانات رفاهی مختلف مانند آلاچیق، سوئیت و سکویی برای رصد ستاره‌ ها موجود می باشد.