گلیم بافی

نخستین کف پوش اولیه بشر، پوست حیوانات بود و به تدریج به سمت حصیر و بوریا رفته تا اینکه انسان بافتن را آموخت. به طور کلی به علت آسیب پذیری بالای گلیم نمونه های زیادی از گذشته های دور آن به جای نمانده است. در ایران، قدیمی ترین نمونه بدست آمده متعلق به دوره اشکانی می باشد

گلیم نوعی بافت بدون پرز است که از تار و پود تشکیل شده است و برخلاف قالی گره و پرز بلند ندارد. جنس اصلی آن پشم بز یا گوسفند است اما هرچه نخ نازک تر و لطیف تر باشد محصول بافته شده مرغوبیت بیشتری دارد از این رو در گلیم هایی که از کرک و یا از پشم مرینوس استفاده شده باشد از کیفیت بسیار بالاتری برخوردار است

هنر گلیم بافی همیشه در مکان هایی رونق داشته است که مردمان آن منطقه به دامپروری مشغول بوده اند مانند کشور هایی نظیر ترکیه، تبت، نپال و ترکمنستان. به علت پایین بودن قیمت تمام شده گلیم نسبت به فرش و همچنین زیبایی و درخشندگی آن در زندگی روستاییان و اقشار کم درآمد نقش بسزایی دارد؛ تا جاییکه، عشایر بخاطر سبک بودن وزن گلیم از آن بعنوان کیسه، خورجین و رخت خواب نیز استفاده می کنند

در پیدایش نقوش مختلف گلیم همواره عوامل جغرافیایی نقش بسزایی داشته اند. می توان گفت تمام نقش ها، ذهنی بافی می شوند که بدون هیچ نقشه از قبل طراحی شده ای آن هنر خلق می شده است و بر اساس الهام از طبیعت شکل گرفته است. به عنوان مثال نقش هایی شبیه به خورشید که اصطلاحا گل خورشید نامیده می شود نشان از برکت خورشید و باروری خاک دارد. یا مثلا بته جقه های پشت به هم نشان گر قهر و بته جقه های رو به هم نشانگر آشتی و صلح است