دشت لوت
حدود یک چهارم کشور ایران را مناطق کویری تشکیل می‌دهد. دشت لوت بیابانی در جنوب شرقی ایران است که طول آن از شمال به جنوب حدود ۹۰۰ کیلومتر و غرب به شرق حدود ۳۰۰ کیلومتر است. مرتفع‌ترین هرم‌های ماسه‌ای دنیا در این دشت قرار دارد
در این دشت وسیع که زمانی محل وقوع زمین‌لرزه‌هایی بسیار بزرگ بوده است، آثاری از سکونت انسان از هزاره‌ی چهارم پیش از میلاد مسیح مشاهده شده است. با توجه به کشفیاتی که تاکنون انجام گرفته است، زمین‌شناسان توانسته‌اند اشیا باستانی متعلق به هزاره‌های سوم و چهارم پیش از میلاد را در این ناحیه پیدا کنند که نشان‌‌دهنده‌ی سکونت بشر در این دشت عظیم است
دشت بی‌نظیر لوت در دل خود دیدنی‌های نهفته‌ی بسیاری دارد. هرساله تعداد بی‌شماری از علاقه‌مندان به بیابان با اشتیاق فراوان برای دیدن این شگفتی‌ها به دشت لوت می‌آیند. پهنه‌های وسیع ماسه و ریگ با طیف رنگی قهوه‌ای روشن تا خاکستری و سیاه، پهنه‌های شنی مواج، پهنه‌هایی به شکل چندضلعی‌های متعدد، از جمله دیدنی های این بیابان بی نظیر است
به باور برخی از زمین شناسان، این کویر در زمان‌های گذشته دریای کم عمقی به نام تیس بوده است که طی گذشت زمان و به علت گرمی هوا خشک شده است. طی سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ میلادی این منطقه از ایران به عنوان گرم‌ترین نقطه‌‌ی سطحی کره‌ی زمین شناخته شده که دانشمندان علت آن را رنگ تیره و خشکی سطح آن می‌دانند
بیشترین میزان جمعیت دشت لوت در منطقه‌ی شهداد ساکن شده‌اند که در گذشته آن را «خبیص» می‌نامیدند. از جمله معدود پوشش‌های گیاهی این ناحیه می‌توان به درختچه‌های گز اشاره کرد که در ۲۰ کیلومتری شهداد واقع شده‌اند
